Dzień księżycowy – tithi jest technicznie zdefiniowany w tekstach wedyjskich jako „czas potrzebny połączonym ruchom słońca i księżyca, aby zwiększyć (w jasnym dwutygodniu) lub zmniejszyć (w ciemnym dwutygodniu) ich względną odległość o dwanaście stopni zodiaku; lub czas potrzebny, aby kąt podłużny między księżycem a słońcem zwiększył się o 12°. Zatem czas trwania tithi waha się od 21,5 do 26 godzin.”

Moment nowiu – Amawasya to punkt czasowy, w którym długości geograficzne Słońca i Księżyca są równe. W miarę upływu czasu Księżyc będzie wyprzedzał Słońce. Kiedy długość geograficzna Księżyca jest dokładnie o 12° większa od długości geograficznej Słońca, pierwszy tithi lub dzień księżycowy kończy się, a drugi tithi zaczyna się. Kiedy długość geograficzna Księżyca jest dokładnie o 24° większa od długości geograficznej Słońca, drugi tithi kończy się, a trzeci tithi zaczyna się, i tak dalej. Dlatego jeden tithi to czas, w którym Księżyc zwiększa swoją odległość od Słońca o 12 stopni (w jasnym dwutygodniu) lub zmniejsza swoją odległość od Słońca o 12 stopni (w ciemnym dwutygodniu). Ze względu na eliptyczne orbity Ziemi i Księżyca, czas potrzebny Księżycowi na przebycie 12 stopni waha się od 21,5 do 26 godzin.
Dni księżycowe określane są według ich liczby w następujący sposób:

Tithi 1- Pratama/ Pratipada, Tithi 2- Dvitiya, Tithi 3- Tritiya, Tithi 4- Chaturti , Tithi 5- Panchami, Tithi 6- Shashti, Tithi 7- Saptami, Tithi 8- Ashtami, Tithi 9- Navami, Tithi 10- Dashami, Tithi 11- Ekadashi, Tithi 12- Dwadashi, Tithi 13- Trayodashi, Tithi 14- Chaturdashi. Piętnasta tithi Shukla Pakshy – fazy wzrostu, to Purnima w pełni księżyca. A piętnasta tithi Krishna Pakszy – fazy redukcji to Księżyc w nowiu – Amawasya.

Chaudas to skrócona forma słowa Chaturdashi, która oznacza czternasty dzień każdej połowy miesiąca księżycowego w kalendarzu hinduskim. W zależności od fazy księżyca, możemy mieć:
• Krishna Chaturdashi (Krishna Chaudas) – czternasty dzień fazy ubywającej (Krishna Paksha), czyli dzień przed nowiem księżyca (Amavasya).
• Shukla Chaturdashi (Shukla Chaudas) – czternasty dzień fazy rosnącej (Shukla Paksha), czyli dzień przed pełnią księżyca (Purnima).

I to właśnie Shukla Chaturdashi jest uroczyście obchodzone przez wszystkich uczniów Babaji’ego.

Według Ayurvedy Księżyc, ściśle związany z umysłem, działa jak pomost między duszą a ciałem, wpływając na myśli, emocje i percepcje. Jego chłodzące i kojące właściwości promują stabilność emocjonalną i spokój, uważa się, że równoważą umysł. Biorąc pod uwagę, że nasze ciała składają się w 60-70% z wody, uważa się, że księżyc ma głęboki wpływ zarówno na stan fizyczny, jak i psychiczny. Fazy księżyca mają ogromny wpływ na nasze samopoczucie psychiczne i emocjonalne. W fazie przybywania, od nowiu do pełni, wzrastająca energia księżycowa wzmacnia jasność umysłu, kreatywność i pozytywne nastawienie. To świetny czas na wyznaczanie intencji, rozpoczynanie nowych projektów i rozwój osobisty. Faza zanikania, od pełni do nowiu, to okres wyzwolenia i introspekcji, porzucania negatywności na rzecz uzdrowienia i odnowy. Pełnia księżyca, ze swoją szczytową energią, jest szczególnie pomocna w medytacji i zdobywaniu głębokich wglądów emocjonalnych.

Natomiast wyjaśnienie, dlaczego dla Babaji’ego odpowiednie praktyki podczas Chaudas są tak istotne zapewnił nam Nijanand Maharaj:

Od kiedy rozpoczęła się praca Vishwatmaka, świętujemy pełnię księżyca (Chaudas). Jeśli przyjrzymy się stojącej za tym historii to należy tu wskazać na pewne fakty z życia Sadguru Atma Malik Mauli. Kiedy Mauli przybył on po raz pierwszy do miasta Yeola podjął surowe wyrzeczenia. W okresie Ganapati Utsav, Mauli osiągnął najwyższy stan samadhi (Ganapati Utsav, znane również jako Ganesh Chaturthi, to jedno z najważniejszych hinduistycznych świąt, obchodzone na cześć boga Ganesha – boga mądrości, dobrobytu i usuwania przeszkód; święto rozpoczyna się w czwarty dzień jasnej fazy księżyca- Shukla Chaturthi – w miesiącu Bhadrapada – sierpień-wrzesień – w kalendarzu hinduskim i trwa zazwyczaj od 10 do 11 dni). Po osiągnięciu samadhi, zgodnie z rozkazami Atmasvarupy ( Ātmasvarūpa to termin z sanskrytu, który można przetłumaczyć jako „prawdziwa natura jaźni” lub „natura duszy”; Svarūpa to sanskryckie słowo, które oznacza „prawdziwa forma” lub „własna istota”. Jest to pojęcie używane w kontekście duchowym i metafizycznym, aby opisać fundamentalną naturę, szczególnie w odniesieniu do Jaźni – Atmana). Sadguru Mauli postanowił czuwać całą noc w dniu Chaudas Purnima i zapewniać wszystkim pożywienie, zarówno dniem jak i nocą. Od tego czasu nigdy nie było przerwy w tym postanowieniu Sadguru. Chudas Purnima jest obchodzone radośnie, w medytacyjnej i satsangowej atmosferze w Vishwatmak Parivar (rodzinie, wspólnocie).

Z duchowego punktu widzenia szesnaście faz księżyca rozciąga się od Amavasya do Purnima. Po zakończeniu tych szesnastu faz doświadczamy pełni księżyca. Światło pełni księżyca jest bardzo kojące i uspokajające. Czternastego dnia (Chaudas), który jest dniem przed pełnią księżyca, księżyc jest w pełni i w tym chłodzie doświadczamy spokoju. Intencją Sadguru Mauli jest aby kiedy przyjmujemy ścieżkę altruizmu, księżyc Sadguru obdarzał nas swoją łaską jak pełnia księżyca Purnimy. Powinniśmy kąpać się w świetle Jego wiedzy. Dzięki oświeceniu zapewnianemu przez wiedzę Sadguru, ciemność ignorancji w nas powinna zostać rozproszona, pozwalając światłu samowiedzy zabłysnąć w naszym życiu.
Rzeczywiście, Sadguru Tattva zawsze reprezentuje stan samooświecenia (termin Sadguru Tattva odnosi się do duchowej zasady lub esencji mistrza oświeconego. Jest to stan bytu, który uosabia najwyższą prawdę i mądrość. W tradycjach duchowych podkreśla się, że Sadguru Tattva to nie tylko osoba Sadguru, ale też uniwersalna zasada prowadząca do oświecenia i zrozumienia prawdziwej natury rzeczywistości). Ale dlaczego nie skorzystać z tej okazji w tym szczególnym dniu? Naszym głównym celem powinno być znalezienie czasu w życiu na intonowanie imienia Boga pełnego miłości. Dlatego też podstawowym obowiązkiem członków rodziny Vishwatmak jest zebranie się w czternastą pełnię księżyca (Chaudas), która ma miejsce raz w miesiącu, i otrzymanie łaski Sadguru poprzez intonowanie Guru Mantry, praktykę Dhyan (medytację), Satsang i Bhojan Prasad (Bhojan Prasad to termin, który odnosi się do jedzenia ofiarowanego Bogu, a następnie rozdawanego jako prasad, czyli święty pokarm). Dzięki takim praktykom możemy pogłębić naszą duchową podróż.